Oj Motraxie, Sulimo, a i Smokiem niegdyś zwany

Daleko Ci do nas ciałem ale duchem widać jesteś, co cieszy mnie bardzo.

Pozdrawiam Ciebie i Twoją Dziewoję co byście w szczęściu i dostatku żyli
i aby rodzina Wasza rozrastać się zaczęła

Ahhh... gawęda ciężko wam idzie patrzę, więc może przedstawię się co ino wszyscy będą mieli wiedzę z kim do czynienia mają

Na imię mi Mantvydas, narodziny me na ziemi litewskiej miały miejsce i do ziemi tej sercem i duszą przywiązany jestem. Ojciec mój chłopem prostym był lecz szacunek wśród człeków z osady
ogromny posiadał, matka ma niewiastą była przepiękną trudniła się tym co niewiastom przystało - tkaniem, jadła przyrządzaniem i tym podobnym zajęciom. Gdy byłem jeszcze chłopcem ojciec mój wiedzę swą na temat stolarstwa i ciesielstwa przekazał i to dzięki jemu talent ten przydatny posiadam. Pewnej wiosny osadę naszą psy słowiańskie najechały rabując, plądrując, gwałcąc i hańbiąc. Jako, że w osadzie wojów było niewielu chłop po chłopie padał gęsto. Osada nasza została zrównana z ziemią a ja zostałem jedyną żywą osobą z pod buta słowiańskiego ocalałą. Co mnie uchroniło przed śmiercią zdradziecką ? Umiejętność walki... nogi do biegu zdatne... szczęście ? Tego nie wiem, ale dnia tamtego pomstę matce i ojcu poprzysiągłem... Wiele dni błąkałem się po puszczach i lasach chaszcze przypominające, aż pewnego pięknego dnia natrafiłem na osadę z ludźmi wielce uprzejmymi natrafiłem. Tam to pod skrzydła swe wziął mnie wielki wojownik Świtowojem zwany i miłość mą do wojaczki w talent ogromny przeobraził. W osadzie żyło mi się zacnie, lecz coś mnie pchnęło w stronę zgliszczy osady w której to z ojcem i matą żyłem, a lat już po mordzie brutalnym ziomków mych ubyło wiele. Gdy nastał poranek wczesny, pożegnałem się ze Świtowojem , co za ojca mi przez lat wiele służył i ruszyłem na pułnoc w tereny bliskie memu sercu... Gdy dotarłem na miejsce, łzy pchnęły mi się na oczy gdyż obraz zaciekłej walki z nachodćą ciągle mi przed oczami stał. W net usłyszałem krzyk, człowieka zali rubasznego, z niepokojem odwróciłem się i oczom mym mała garstka ludzi się ukazała. Oznajmili mi, że z ziemi Jaćwieskiej pochodzą i że z wojaczki powracają... W oczach wojownika rosłego widziałem tako by wołanie o wsparcie ich w przemarszu na ich ziemie. Człek ten zali Kokoszem był przez towarzyszy swych zwanym, spytałem go czy nie potrzebują wsparcia w przemarszu, a oni z wielką chęcią do wyprawy swej mnie przyłączyli. Tak podróżowaliśmy przez lasy gdzie ziemie Jaćwięgów leżały. Gdy dotarliśmy na miejsce okazało się, że Krzyżacy atak na gród Jaćwieski poczęli, jako że zaszliśmy ich znienacka od boku niepostrzeżenie ruszyliśmy wnet w bój okropny. Walka była ciężka lecz, godna wysiłków... atak krzyżacki został odparty... Jako, że  nachodźcy szkód wielkich narobili, zaproponowałem swą pomoc przy odbudowie grodu jako cieśla i stolarz w fachu swym obeznany. Tak minęła wiosna i pora letnia nastała, gdy wyruszać z grodu Jaćwieskiego miałem na tułaczkę po lasach przepastnych, Kokosz zaproponował  mi bym się do nich przyłączył i jak jeden mąż wraz nimi w bój liczny szedł a liczebność mieszkańców grodu także zasilił. Decyzję podjąłem bardzo szybko gdyż nie miałem nic do stracenia... Doceniając mój talent do walki Kokosz zaproponował mi stanowisko drużynnika w drużynie jego, a ja to stanowisko z wielką chęcią objąłem. Tak to życie me na ziemi Jaćwieskiej się zaczęło, a wśród druhów - Dobrogosta i Arvydasa przebiegało znakomicie i przebiega dalej... W tym to miejscu opowieść swą zakańczam i gardło zachrypłe łykiem trójniaka przepłukuję i z dumą wypowiadam słowa SŁAWA PERA SUDINOI DRUŻYNIE JAĆWIESKIEJ !!!

Kails synowie Sudawskiej Ziemi!

Odkad wybylem z pieknego sudawskiego lauksu by bawic tu, w Pomeranii wiele czasu minelo... Jednak blogoslawienstwo Perkuna znowu na mnie opadlo by zanurzyc miecz w chrzescijan krwi! Nie bede tracil czasu na czcze gadanie bo wszystko obgadane zostanie na wiecu gdy zjedziemy sie z naszych lauksow by uradzic co nastapi.
Trwajcie w duchu naszej rodzimej wiary i postepujcie zgodnie z wola naszych przodkow!

Pozdrawiam!

Państwo Jaćwieskie? EEE w jakim sensie? Jezeli chodzi o to o czym myślę to sepracja w grę nie wchodzi:). To grupa rekonstruktorska, polska a nie terrorystów separatystycznych:P

To państwo czy autonomia? Panstwo jest suwerenne autonomiczne terytorium nie, poza tym żeby stworzyc autonomie potrzebne jest pewna odrębnośc ... np kulturowa, jak to sobie wyobrażasz np. zrekonstruowanie języka jaćwieskiego i mówienie nim? Nie ma żadnej ciągłosci narodowościowej a sami Jacwingowie państwa nie stworzyli to był zlepek rodów łączących sie w plemiona i czasem jednoczących sie na wyprawę, koniec.